Gdańskie Środowisko Tradycji Katolickiej to wspólnota wiernych przywiązana do liturgii sprawowanej w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego (liturgia trydencka).
Jesteśmy katolikami korzystającym z liturgicznego skarbca Kościoła. Są wśród nas młodzi i starsi, małżeństwa, osoby o różnym wykształceniu. Łączy nas umiłowanie Boga i Kościoła oraz przywiązanie do tradycyjnej liturgii, w której odnajdujemy miejsce spotkania z Bogiem.
Versus Deum - Naprzeciw Boga - Zwróceni ku Bogu - to zarówno bezpośrednia forma postawy liturgicznej jak i postawa życia, którą chcemy przyjąć i realizować.
Dlaczego tak?
Dzisiejszy świat często zwraca się ku wartościom ulotnym, pogoni za sukcesem, pieniędzmi i karierą. Ta zamknięta postawa, która napędza błędne koło, powoduje, że nie potrafimy spojrzeć w głąb swojego życia i nadać mu wyrazistego celu. Chcemy zatrzymywać się i skierować nasz wzrok i serce ku symbolicznemu Wschodowi, żywemu Bogu. On nas nieustannie zaprasza i czeka każdego dnia na naszą odpowiedź.
Naszą modlitwę i spotkanie z Bogiem opieramy na tradycyjnych formach obrzędowości: liturgii w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego, tradycyjnym śpiewie i postawach. Te formy modlitwy, przeżywające dzisiaj swoisty „renesans”, uczą nas medytacji i wyciszenia, adoracji i dziękczynienia oraz tego, że Bóg przychodzi do nas w ciszy, będącej oderwaniem od hałasu codzienności.
„Skierowanie na Wschód oznacza (...), że kosmos i historia zbawienia wzajemnie do siebie przynależą. Kosmos włącza się w modlitwę, także on czeka na odkupienie. Właśnie ten kosmiczny wymiar jest zasadniczą cechą liturgii chrześcijańskiej. Liturgia nigdy nie dokonuje się jedynie w świecie wytworzonym przez człowieka. Jest zawsze liturgią kosmiczną – problematyka stworzenia należy do samego rdzenia modlitwy chrześcijańskiej. Modlitwa ta straci swą wielkość, jeśli zapomni o tym związku. Dlatego też wszędzie tam, gdzie to tylko jest możliwe, należy podejmować apostolską tradycję kierowania się na Wschód zarówno w budowie kościołów, jak i w realizowaniu liturgii.”
Kard. J. Ratzinger
Przy Gdańskim Środowisku Tradycji Katolickiej działają:
- Wspólnota Ministrantów
- Wspólnota rodzin tradycji
- Róża Różańcowa
- Sekcja konserwacji i renowacji paramentów
Natomiast z Gdańskim Środowiskiem Tradycji Katolickiej współpracują:
Całym naszym działaniem chcemy chronić, wspierać, umacniać i rozpowszechniać wiarę katolicką na terenie naszego kraju, diecezji, w naszych środowiskach, wśród rodziny i znajomych, oraz zbliżać się do Boga poprzez udział i propagowanie liturgii sprawowanej w tradycyjnej formie. Chcemy, zgodnie z duchem tradycji katolickiej i nauczaniem Kościoła, poprzez aktywny udział w życiu wspólnot parafialnych, wspierać dzieła, które przyczyniają się do wzrostu wiary.
W tych trudnych czasach relatywizmu chcemy także stać w obronie prawdziwych wartości i dumnie wyznawać wiarę katolicką. Przywiązani do piękna tradycji, wiekowej i niezmiennej nauki Kościoła oraz miłości do bliźniego, staramy się poprzez nasze działania promować piękno liturgii. Piękno to naucza i oddaje piękno samej wiary, oraz ukierunkowuje nas na Boga. Pod okiem duszpasterzy, realizujemy nasze działania w różnym i szerokim zakresie:
- promujemy piękno w liturgii, w starej i nowej formie, zgodnie z wolą i nauczaniem Ojca Świętego
- spotykamy się często na dyskusjach i zgłębianiu nauki Kościoła
- chronimy i kompletujemy stare szaty i księgi liturgiczne oraz prowadzimy ich renowacje
- pomagamy wspólnotom, parafiom i duszpasterstwom w przygotowaniu pięknej liturgii w oparciu o dokumenty i nauczanie Kościoła
- uczestniczymy w warsztatach śpiewu liturgicznego: chorału gregoriańskiego i polifonii
- bierzemy udział w konferencjach, warsztatach, sympozjach i rekolekcjach liturgicznych, organizowanych przez takie środowiska i fundacje jak np. Dominikański Ośrodek Liturgiczny
- organizujemy wyjazdy plenerowe i obozy, na które zapraszamy naszych przyjaciół
- spędzamy wspólnie czas na wyjściach towarzyskich, imprezach itp.
Zobacz historię - kalendarium najważniejszych wydarzeń.
Miłując Kościół, naszą Matkę, stajemy w prawdzie z trudną sytuacją, jaka dotyka Go dzisiaj w Europie, a ostatnimi czasy także i w Polsce (chociażby walka o miejsce krzyża w przestrzeni publicznej, nieprzychylny dyskurs medialny, czy promowanie postaw sprzecznych z etyką katolicką). W obliczu tych narastających zagrożeń chcemy zejść z drogi idealizacji i z zatroskaniem reagować w naszym otoczeniu na wspomniane przejawy sekularyzacji i spychania wiary na margines. Podążając za spostrzeżeniami kard. Ratzingera, zgadzamy się ze stawianą przez niego tezą:
„Bezsprzecznie ostatnie dwudziestolecie było dla Kościoła Katolickiego niefortunne. Skutki tego, co nastąpiło po soborze są przeciwne oczekiwaniom wszystkich, także oczekiwaniom papieży Jana XXIII i Pawła VI. Chrześcijanie na nowo są w mniejszości i to bardziej jeszcze niż byli u schyłku starożytności. Papieże i Ojcowie Soborowi oczekiwali nowego zjednoczenia katolików a tymczasem nastąpiła taka niezgoda, że wydaje się - używając słów Pawła VI - iż autokrytyka przerodziła się w autodestrukcję. Oczekiwano skoku w przód, a tymczasem nastąpiła dekadencja spod znaku rzekomego «ducha soboru», natomiast jego prawdziwy duch został w ten sposób zdyskredytowany. Kardynał Julius Dopfner powiedział, że Kościół po soborze przypomina wielki plac budowy. Ktoś złośliwie dodał - tak, ale na tym placu zgubiono projekt budowy i każdy teraz ją kontynuuje wedle swego upodobania.”
Kard. Ratzinger w swojej książce „Raport o stanie wiary”
„Jestem przekonany, że kryzys wiary, który przeżywamy obecnie, jest spowodowany upadkiem liturgii. (...) Wspólnota, która ogłasza nagle jako ściśle zabronione to, co dotąd było dla niej czymś najświętszym i najwznioślejszym, oraz której przedstawia się jako coś niestosownego żal, odczuwany przez nią z tego powodu, sama stawia się pod znakiem zapytania. Jak można jej jeszcze wierzyć? Czy jutro nie zakaże ona tego, co dzisiaj nakazuje? (...) Dalsze życie Kościoła dramatycznie wymaga uczynienia liturgicznego rachunku sumienia, liturgicznego pojednania, które przywróci jedność zerwaniu w historii liturgii.”
Kard. Ratzinger w swojej książce „Autobiografia”
Przywrócenie tej jedności papież nazywa „hermeneutyką ciągłości” w przeciwieństwie do „hermeneutyki zerwania z przeszłością”. Papież wyjaśniał obszernie te zagadnienia w przemówieniu do Kurii Rzymskiej 22 grudnia 2005 r.
Polecamy się modlitwie oraz bardzo serdecznie zapraszamy do współpracy, udziału w liturgii oraz przyłączenia się do naszej, wciąż rozwijającej się wspólnoty!
